ELINA = klaswinnaar Junior Journalist - schrijfwedstrijd
Proficiat Elina!
De jury van de Junior Journalist-wedstrijd koos jou als klaswinnaar!
Lezen jullie even mee?
Op de eerste schooldag was er een nieuw meisje in de klas, haar naam was Lily. Iedereen keek haar raar aan. Zij was de enigste zonder schooluniform. Dus ik hielp haar. Ook op de speelplaats had ze niemand dus ik speelde vaak met haar en zo werden we beste vriendinnen.
Op een dag bleef ik bij Lily slapen. We hadden pizza gegeten, spelletjes gespeeld, gekleurd en nog veel meer. Opeens had Lily een super idee. Ze toonde een filmpje en zei: “Dit moeten wij ook maken: een teletijdmachine!” We pakten veel spullen bij elkaar, werkten er dag in dag uit aan. Iedere dag na school ging ik bij Lily thuis om verder te werken.
Na 3 weken was het eindelijk klaar. Ik dacht dat het helemaal niet ging werken, maar Lily wou het toch proberen. Dus zijn we erin gekropen en hebben we op het knopje gedrukt. Opeens begon het te bewegen waardoor ik van gedacht veranderde, dus ik wilde vlug weer uitstappen. Lily zei: “Blijf er toch in!”
Ik stapte toch uit.
Opeens waren we in een andere wereld. We wisten niet wat we moesten doen en waren in paniek. Maar toen kwam er een robotje en zei: “Welkom, ik ben Bob. Wat kan ik voor jullie doen? “.
Lily en ik waren in shock, we wisten niet wat we moesten doen.
Bob zei: “Je moet niet bang zijn van mij, ik doe jullie niets.”
We vroegen: “Weet je hoe we terug naar huis kunnen?”
Maar hij zei: “Dit is jullie thuis, dit is 2030. Ik kan je niet helpen, maar moet ik anders eens mijn vrienden tonen? “
“Ja graag”, zeiden we.
Bob, Lily en ik stapten samen naar zijn vrienden. “Kijk, hier zijn mijn vrienden. Dit is Kevin.”
Hij zag eruit als een grote alien.
“En dit is Fleur.”
Zij zag eruit als een trolletje.
Bob en zijn vrienden leidden ons door de grote stad. We zagen overal vliegende auto's en zwevende wezens in de lucht.
Plotseling gebeurde iets: grote grijze wolken kwamen in de lucht samen met heel veel wind. In de verte zagen we een super grote robot die onze richting uitkwam. De robot kwam dichter en dichterbij, hij kwam zo dicht dat hij alles kapot stampte in de stad. Iedereen liep snel weg maar de robot was te snel. Hij pakte iedereen en alles wat hij zag, ook Bob, Kevin en Fleur. Lily en ik konden hem nog net ontwijken maar onze vrienden waren weg. Ook de storm en de robot waren weg. De stad was plotseling helemaal stil.
We moesten onze vrienden zo snel mogelijk halen. We maakten een heel plan zodat we ze konden bevrijden. Er hielpen nog een paar mensen mee, maar niemand wist waar zijn kamp was. Alleen één iemand, dat was de slimste persoon in de stad. Zijn naam was mr. Lou.
Wij gingen naar hem toe en vroegen hem hoe wij het kamp van de robot konden vinden. Maar mr. Lou zei dat het kamp in het Kriebelbos was. We gingen met hem mee naar daar.
Plots zagen wij een kamp in de verte en gingen er voorzichtig naartoe. We zagen dat onze vrienden daar waren, ze waren opgesloten in een kooi. Ons plan was dat Mr. Lou de grote robot ging afleiden zodat wij Bob, Kevin en Fleur konden helpen. Maar de grote robot had het door dat er iets niet klopte. Hij keek achter hem en zag dat iedereen weg was. Ook Bob en Kevin en Fleur.
De robot schreeuwde: “AANVALLEN!!”
Heel zijn leger kwam, maar mr. Lou had een plan B, hij ging een spreuk uitspreken: “Simsala bim bam ik wou dat er vrede kwam!”
Opeens was alles stil.
De robots waren kapot en vielen op de grond.
Ook de grote robot viel.
We waren gewonnen!
We gingen terug naar de stad, gelukkig was iedereen veilig. Toen we binnenkwamen in de stad waren er super veel wezens en mensen rond ons die in hun handen klapten.
“Is dit voor ons?”, zeiden we samen.
“Ja natuurlijk!”, zegt iemand die naast ons staat.
De Robot was wel verslagen maar we konden nog steeds niet naar huis.
Mr. Lou zei: “Maak je geen zorgen, ik weet een oplossing: we kunnen met jullie teletijdmachine gaan. Zouden wij ook mee mogen met jullie teletijdmachine om jullie wereld te ontdekken?”
Lily en ik vonden dat een goed idee. We stapten allemaal in en zwaaiden naar de mensen.
Alles begon ineens te bewegen en we waren vertrokken.
Plots werd het heel erg donker.
Lily en ik deden onze ogen open. We lagen in ons eigen bed. We keken elkaar verbaasd aan. Was dit nu allemaal echt of was het allemaal maar een droom?! We zullen het nooit echt weten.